Bodymind Integrated Psychotherapy

Bodymind Integrated Psychotherapy (IP) neemt het lichaam als ingang voor psychotherapeutisch onderzoek. Dit voegt veel toe; het lichaam geeft directe en effectieve antwoorden. IP sessies brengen zicht op je lichamelijke, mentale en emotionele blokkades, en je ontwikkelt concrete tools om in je dagelijks leven meer levendigheid en mogelijkheden tot zelfexpressie te ervaren. Het leert je strategieën te herkennen die je in het dagelijks contact gebruikt om geliefd te worden, maar die dieper contact juist ook in de weg kunnen staan. Hierbij wordt het kader van de karakterstijlen van Reich en Lowen gebruikt.

Een belangrijk element van deze 4-jarige opleiding is de dynamiek rondom afstand en nabijheid. Wat voor de ene persoon als veel te dichtbij voelt, ervaart de ander als echt te ver weg. Door de narcistische en co-dependent laag van jouw eigen karakter te onderzoeken, kun je jezelf beter plaatsen op dit spectrum. Dat helpt je om in het contact sturing te kunnen geven aan deze lastige dynamiek.

Onderdelen van het lesprogramma zijn o.a. Groepsdynamica, Bio-Energetica, Bodydrama, Ademwerk en Lichaamsgerichte Communicatie. Daarnaast heb ik geleerd over het begrip en belang van de therapeutische relatie en over mijn persoonlijke inbreng daarin.

The NeuroAffective Relational Model (NARM™)

“Paradoxically, the more we try to change ourselves, the more we prevent change. On the other hand, the more we allow ourselves to fully experience who we are, the greater the possibility of change.” ~Dr. Laurence Heller, grondlegger NARM

NARM is een vorm van traumatherapie die zich richt op het helen van relationeel-, hechtings- en complex ontwikkelingstrauma (C-PTSS). In NARM sessies werken we met overlevingspatronen die levenslange moeilijkheden in het contact met onszelf en anderen veroorzaken. Deze vroege onbewuste patronen staan verbinding in de weg en hangen samen met allerlei psycho-biologische symptomen.

De patronen ontstaan rondom vijf levensthema’s die we in onze ontwikkeling allemaal tegen komen: verbinding, afstemming, vertrouwen, autonomie en liefde-seksualiteit. NARM legt minder nadruk op waarom iemand is zoals die is, en meer op hoe de overlevingsstijl vervormt wat diegene in het huidige moment ervaart. De hier-en-nu manier van werken is gebaseerd op ‘somatic mindfulness’ en vergroot ons vermogen tot zelfregulering. Zo creëren we meer capaciteit om aanwezig te zijn bij onszelf en bij anderen.

Somatic Experiencing (SE)®

“Trauma is not what happens to us, but what we hold inside in the absence of an empathetic witness.” ~Peter Levine, grondlegger SE

Somatic Experiencing is een vorm van lichaamsgerichte traumatherapie en een wetenschappelijk onderbouwde methode voor het werken met fysieke en psychologische symptomen van stress, shock en trauma (PTSS). SE heeft de Polyvagaaltheorie van Stephen Porges als basis. 

SE richt zich op het alsnog afronden van de natuurlijke reacties op ingrijpende gebeurtenissen en het begrijpelijk maken van gevoelens van onmacht en wanhoop. Door onverwerkte traumatische ervaringen raakt het natuurlijke ritme, de regulatie van het zenuwstelsel, verstoord. De veerkracht neemt dan af. Dit kan leiden tot allerlei fysieke, emotionele en psychische klachten. Door het integreren van die opgeslagen overlevingsenergie herstel je de van oorsprong aanwezige vitaliteit en veerkracht. In SE sessies worden de natuurlijke zelfregulerende systemen van het lichaam aangesproken o.a. door het somatisch bewustzijn te vergroten, door te vertragen, door grote ervaringen in kleine stapjes te verwerken en door het vinden van hulpbronnen.

collectief trauma & de culturele crisis

“Of all the dangers we face, from climate chaos to permanent war, none is so great as this deadening of our response.” ~Joanna Macy

Trauma zit daar waar de levendigheid tot stilstand is gekomen. Trauma is geen individueel probleem, het is een sociaal probleem en het is systemisch. Het is niet van een individu, maar het is relationeel en vind altijd plaats in een context.

Collectief trauma gebeurt wanneer er groepen mensen overheersen en anderen worden uitgesloten, als mensenrechten worden geschonden. Denk aan racisme, kolonialisme en seksisme. De gevolgen liggen als een laag permafrost in de geschiedenis van de mensheid (Thomas Hübl).

Veel inheemse volken zien de onderlinge verbondenheid. In de moderne Westerse cultuur zijn we gaan geloven in de illusie van gescheidenheid en hyperindividualisme. Deze cultuur ligt aan de wortels van de klimaat- en ecologische crisis. Deze crisis gaat over onrecht dat zo in onze cultuur zit verweven dat we het nauwelijks zien. Dit onrecht hangt samen met dat we de ander niet meer in onszelf kunnen voelen.

De mensen die het meest bijdragen aan het verergeren van de crisis hebben het minste last van de gevolgen hiervan. Klimaatontwrichting treft diegene die het minst bijdragen het zwaarst, zoals mensen in het globale zuiden, jonge mensen, mensen die nog niet eens geboren zijn en andere diersoorten dan wij. Wij leven in het Westen een leven met veel privileges, dit brengt de verantwoordelijkheid met zich mee om het onrecht te adresseren en om het juiste te doen. We missen leiders die ons laten zien dat opstaan tegen onrecht voortkomt uit onze betrokkenheid met de ander.

Als er een ding is wat de klimaat- en ecologische crisis overduidelijk laat zien is dat we allemaal verbonden zijn. Al het leven op aarde ademt dezelfde lucht. Al het leven is fysiek verbonden met en dus ook door de aarde. En alles wat ieder mens bijdraagt maakt een verschil. Het helen van collectief trauma is ieders verantwoordelijkheid. We helen dit als we de ander in onszelf kunnen zien en voelen.

Foto: Simon Berger

Klimaatstress & eco-emoties

“Emotions are often what lead people to act.” ~Dr. Britt Wray

In sessies rondom de klimaat- en ecologische crisis focussen we op het vergroten van veerkracht zodat we niet vast komen te zitten in het doorvoelen van het brede scala aan emoties. Het is menselijk om angst, verdriet, boosheid, schuld, schaamte en wanhoop te voelen als we de realiteit van de klimaatwetenschap onder ogen komen en we geconfronteerd worden met het verlies, onvoorspelbaarheid en dreiging.

Het is ook menselijk om onszelf hiervoor te willen beschermen, pijn willen we vaak vermijden. We kunnen overspoeld of verdoofd raken als we te veel tegelijk gaan voelen. Dan zijn we niet meer in staat om te handelen en dit helpt ons niet. Juist iets proberen bij te dragen geeft betekenis aan ons leven.

Als we onze weg willen vinden in de wildernis van deze tijd, dan hebben we te voelen wat er in ons leeft. We voelen omdat we liefhebben.

Wat belangrijk is, is dat we niet alleen aandacht hebben voor dat wat ons uitdaagt, maar dat we ook aandacht geven aan dat waar we dankbaar voor zijn, voor wat ons plezier brengt, voor schoonheid en voor dat wat ons leven verrijkt. Het is in het spanningsveld tussen pijn en angst aan de ene kant en dankbaarheid en liefde voor het leven aan de andere kant dat onze veerkracht groeit.

“Emoties zetten mensen vaak aan tot actie. Het zou goed kunnen dat gevoelens van ecologische angst en verdriet, hoewel ze enorm uitdagend zijn, in feite de smeltkroes zijn waar de mensheid doorheen moet om de energie en overtuiging op te brengen die nodig zijn voor het maken van de levensreddende veranderingen die nu nodig zijn.” (Uit: Bron)

Foto: Javier Miranda

belichaamd activisme & veerkracht

“At its best, activism is a form of healing. It is about what we do and how we show up in the world. It is about learning and expressing regard, compassion and love.” ~Resmaa Menakem

Opstaan en jezelf uitspreken tegen de status quo die de oorzaak is van de klimaatontwrichting en de ecologische crisis, in welke vorm dan ook, is een daad van activisme.

We worden allemaal geboren met de capaciteit om ons te uitten en om in protest te komen als ons of een ander onrecht wordt aangedaan. Ieder mens heeft het recht om op te staan voor zichzelf en voor de ander. Om dit te doen heb je toegang nodig tot je betrokkenheid, je hart, je stem, je moed, je kracht.

Duurzaam activisme gaat over heen en weer bewegen tussen pijn en actie. Als we te snel van pijn naar actie bewegen en we onszelf geen tijd toestaan om te rouwen over dat wat we al verloren hebben en nog gaan verliezen, dan proberen we onze pijn te maskeren met oplossingen. Hier kunnen we onszelf mee opbranden.

De realiteit is dit: het is al te laat. En is er is een heleboel wat we nog wel kunnen doen.

Deze tijd vraagt om innerlijk activisme en naar buiten gericht activisme (Caroline Hickman). Het innerlijke proces waarbij we onze angst en de rouw durven voelen kan de levendigheid aanwakkeren die we nodig hebben om onze stem te gebruiken en in te zetten voor het adresseren van onrecht en om op te staan voor het leven. Dit is wat betekenis brengt en hoop creëert.

“Hope is not the conviction that something will turn out well, but the certainty that something makes sense, regardless of how it turns out.” ~Vaclav Havel

Foto: Michiel Wijnbergh